چهارشنبه, ۱۳ شهریور ۱۳۹۲، ۰۳:۰۵ ب.ظ
دغدغه برای روح و روان چیزی شبیه به احساس درد در جسم و جان است حال اگر این درد به قدری نباشد که شما را دنبال طبیب بکشاند و یا مثل مادربزرگ ها و افراد مسن به تحمل آن عادت کرده باشید درد هم چنان باقی خواهد ماند و "صاحب درد" بودن از این دست، برای شما ارزش به شمار نخواهد آمد.
لطفا به اطرافتان کمی با دقت نگاه کنید چه قدر زیادند کسانی که در "فضای دغدغه و درد" و در عالم "تاسف خوردن"، "انگشت ندامت به لب گزیدن" و با ناراحتی واندوه "دست پشت دست کوبیدن" برای طولانی شدن غیبت، وضعیت حجاب، تهاجم فرهنگی، اثرات سوء و تخریبی ماهواره و شبکه های بیگانه ابراز نگرانی می کنند کسانی که همواره و با تمام وجود "بار شعاری" موضوع را بر دوش می کشند اما در حوزه عمل هیچ نقش و مسئولیتی را نپذیرفته اند...
۹۲/۰۶/۱۳
۱
۰
بی خواب
