چندیست دوباره شوری به پا شده در اینجا. انتخابات همیشه اینگونه است. همیشه شور دارد اما هیچگاه شعور ندارد!
باز هم راه افتاده ایم و می خواهیم تمام کم کاری هایمان را -نه اینکه جبران کنیم- به پای یک نفر بنویسیم. سکوت 4 ساله مان را پشت یک نفر پنهان کنیم. آقایان، کجا بودید پس؟ مگر چه معجزه ای قرار است بشود؟
روی صحبتم با آنان نیست که یوسف وار ندای "انا حفیظٌ علیم" سر می دهند. با آنان سخن می گویم که وقتی به انتخابات می رسند خود حواری پندار می شوند و پرچم "نحن انصار الله" بلند می کنند! همه از تکلیف دم می زنند و از خطرات پیش روی انقلاب و از جبهه ی باطل که مبادا ...
اما نه
انگار ما خودمان خطریم برای انقلاب!
از امروز فردای انتخابات را می بینیم -فارغ از اینکه نتیجه چه خواهد شد- همه به کار خود مشغول می شوند و سیاست وا می گذارند با سیاستمداران.
و مردم هم هیچ!
